Şerife ÜNÜVAR’ın, 18 öyküden ve 115 sayfadan oluşan “Sevgi Gülü” isimli öykü kitabını, daha çok genç, hatta henüz bir çocuk olan, olağanüstü yeteneğe sahip sanatçı Ali İnsan’ın arka planda keman eşliğinde seslendirdiği şarkılarının atmosferinde okudum.

İlk başta öykü kitabını “KADINSI” bulduğumu belirteyim. Öykü kahramanları genel olarak kadınlardan oluşuyor: Şenay, Setenay, Zehra, Genç Kadın, Ayşen, Öyküm, Şaziye Ana, Zarife, Küçük Kız, Patroniçe Fatma, Savcının Karısı, Nene hele hele birkaç kez karşımıza çıkan; “En az çiçekler kadar harika, sevimli, cıvıl cıvıl, beyaz tenli, lüle lüle kumral uzun saçlı, ela gözlü, üç dört yaşlarında çok güzel bir kız çocuğu, elinden hiç bırakmadığı kolundaki oyuncak, kırmızı süslü küçük çantası…” ile o minik kız çocukları…

İçerik olarak öykülerin, olaylar dışında kültürel bilgiler de içermesini (Çerkez kültürü gibi), coşkulu ve heyecanlı olmasını, duyguların iyi ifade edilmiş olmasını hele hele anlatımdaki bütünlüğü çok başarılı bulduğumu söylemeliyim. Belki öykünün özneleri daha belirli ve vurgulu olabilirdi.

Bunun yanında nesne, görünüm, olay, simge, kişi, bitki, hayvan betimlemeleri çok başarılı; “Ben bildiğiniz, sıradan, üstüne bir şeylerin konduğu, yemek yenen bir masayım. Evet evet, bildiğiniz sıradan, üzeri yeşil mermer görünümlü formika kaplı, altmış çarpı doksan ebatlarında, dikdörtgen, eski, ama çok sağlam bir masa…”

Diğer yandan “Evler hayli kalabalık nüfusluydu. Dedeler, neneler, anneler, babalar, kızlar, gelinler, torunlar, çocuklar…” derken geniş aile özlemine ve zamanın yalnızlığına yapılan vurgu…

Psikolojik betimlemelerdeki empati gücü…

Ve…

Ve okuyucuyu hayal gücü yolculuğuna yönlendirmesi… Tıpkı annemin, küçücük, içi toprak dışı taş evimizin penceresinde güneşi gördüğünde dışarı fırlamak isteyen Yaprağıgüzellerine çağrışım yapması gibi…

Bu güzel eser için yazarımız Şerife ÜNÜVAR’a teşekkür ederim.

Okurunuz bol olsun Şerife Hanım.